4

Ναι. Όχι πάντα. Όχι σε όλα. Αλλά κατά βάση...ναι.

Μπορεί να κοιμόμαστε δίπλα σε κάποιον, να γελάμε με φίλους, να πνιγόμαστε στις ειδοποιήσεις – κι ομως να μην μας έχει αγγίξει άνθρωπος.

 Όχι πραγματικά.

Το “είμαι εδώ για εσένα” έχει γίνει slogan.

Το “σε καταλαβαίνω” ρύθμιση απορρήτου.

Και κάπου εκεί, μέσα στην υπερ-επικοινωνία, η ουσιαστική επαφή έλειψε για λίγο...

Η μοναξιά σήμερα δεν φοράει μαύρα. Φοράει κανονικότητα.

Πηγαίνει σούπερ μάρκετ, κάνει scroll, ποστάρει “νιώθω ευγνωμοσύνη”. Και από κάτω κανείς δεν ρωτάει “γιατί”;

Μόνο καρδούλες.

Σιωπηρές, αναίμακτες, ανέγγιχτες.

Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να ζει μόνος. Αλλά έχει γίνει εξπέρ στο να υποκρίνεται. Ξέρει να γεμίζει το κενό με λίστες υποχρεώσεων, self-improvement challenges και ωραία φίλτρα. Το “είμαι καλά” έχει γίνει αυτοματοποιημένη απάντηση, ακόμα κι όταν καίγεται το σύμπαν .

Και τώρα τι;   Παραίτηση;   Όχι.

Μια μικρή επανάσταση ίσως : να πεις την αλήθεια. Να τολμήσεις να δείξεις ότι φοβάσαι, ότι ψάχνεσαι, ότι διψάς για νόημα. Κι ίσως κάποιος να το ακούσει. Να σου πει “κι εγώ”. Όχι για να σου λύσει τα υπαρξιακά – αλλά για να κάτσει δίπλα σου όσο τα κοιτάς.

Γιατί τελικά το “δεν είμαι μόνος” δεν σημαίνει ότι κάποιος σε σώζει.

Σημαίνει ότι κάποιος μένει .

Και μερικές φορές, αυτό αρκεί.