3

Η ζωή ξεκινά όταν το αποφασίζουμε 

Κάποτε νόμιζα πως η επιτυχία μυρίζει ακριβό άρωμα και φωνάζει μέσα από Powerpoint παρουσιάσεις.

Για δεκαπέντε περίπου χρόνια, φόρεσα το κοστούμι της εταιρικής στρατιάς.

Πέρασα από λαμπερές αίθουσες πολυεθνικών, όπου τα ρολόγια δεν μετρούσαν στιγμές αλλά deadlines. Όπου τα χαμόγελα ήταν όσο πλαστά όσο και οι στόχοι τριμήνου.

Έτρεχα.

Έτρεχα πιο γρήγορα από το χρόνο, πιο γρήγορα από εμένα την ίδια.

Κι ύστερα....σταμάτησα.

Έκανα διάλειμμα – όχι γιατί ήταν το σωστό ή το αναμενόμενο.

Αλλά γιατί μέσα μου φώναζαν δύο ζευγάρια μάτια. Δύο μικρές ψυχές που ήρθαν να με μεγαλώσουν όσο εγώ νόμιζα ότι μεγάλωνα εκείνες.

Τα κορίτσια μου.

Άφησα την εταιρική μου περσόνα να κρεμαστεί στην ντουλάπα, δίπλα σε ξεθωριασμένα σακάκια και πήρα τη θέση της μητέρας, της γυναίκας, της σιωπηλής παρατηρήτριας μια ζωής που συνέβαινε αληθινά – μακριά από συσκέψεις και KPIs.

Όμως η φλόγα μέσα μου δεν έσβησε.

Κοιμόταν σαν παλιό λυχνάρι, περιμένοντας το σωστό άγγισμα.

Κι έτσι, δύο χρόνια πριν, τόλμησα ξανά. Πέρασα το κατώφλι του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, αυτή τη φορά όχι για να πάρω απλώς ένα χαρτί, αλλά  για να αναστήσω ένα κομμάτι μου που νόμιζα πως είχε ξεχαστεί : ξεκίνησα σπουδές στο Life coaching. Πρώτα το βασικό πτυχίο, μετά Accredited πρόγραμμα- και κάθε μάθημα ήταν σαν να ξεσκονίζω σιγά σιγά έναν παλιό, πολύτιμο καθρέφτη.

Και να βλέπω εμένα.

Σήμερα, καθώς τελειώνω και ετοιμάζομαι να βγω ξανά στην αγορά – όχι πια με τη στολή του στρατιώτη, αλλά με τα όπλα της καρδιάς και της αλήθειας – καταλαβαίνω κάτι βαθύ: Η ζωή δεν “συμβαίνει”. Η ζωή αρχίζει όταν αποφασίζουμε εμείς ότι θέλουμε να αρχίσει.

Δεν υπάρχει σωστή στιγμή.

Δεν υπάρχει τέλειος δρόμος.

Υπάρχει μόνο το τώρα.

Και το τώρα μου είναι γεμάτο από λάθη, από κρυφές αμφιβολίες....αλλά πάνω απ΄όλα από μια ακατανίκητη επιθυμία να ζήσω τη ζωή με δικούς μου όρους.

Άλλωστε, αν είναι να κάνω restart, τουλάχιστον αυτή τη φορά θα είμαι εγώ το λειτουργικό σύστημα.

Και ξέρεις κάτι?

Μπορεί ο κόσμος να με χειροκροτήσει, να με αγνοήσει ή να με σχολιάσει.

Εγώ όμως...

Εγώ θα χαμογελάσω. Γιατί τόλμησα.

Και τίποτε πιο δυνατό δεν υπάρχει από μια γυναίκα που επιλέγει να αρχίσει ξανά.