
“Δύναμη γίνεται η αλήθεια που τολμά να ακουστεί”
Η Γιώτα εργαζόταν σε εκείνο τον όροφο με το παγωμένο κλιματιστικό και τα χαμόγελα που έσπαγαν σαν γυαλί μόλις γυρνούσες την πλάτη.
Ήξερε να διαβάζει βλέμματα, όχι μόνο excel.
Είχε μάθει από μικρή να είναι “καλό κορίτσι”. Μην υψώνεις τη φωνή, μην είσαι εγωίστρια, μην....να προσαρμόζεσαι....
Στην εταιρία την αγαπούσαν. Ή τουλάχιστον έτσι έλεγαν.
Πάντα πρόθυμη, πάντα εκεί. Στα γενέθλια συναδέλφων, εκείνη έφερνε την τούρτα. Στις έκτακτες παρουσιάσεις, εκείνη έμενε μέχρι αργά.
Κανείς δεν ρωτούσε πώς ήταν.
Ίσως γιατί πάντα φαινόταν “εντάξει'.
Ώσπου άρχισε να νιώθει ότι ξεφλουδίζεται. Όχι να αλλάζει – να ξεφλουδίζεται. Ότι κάτι μέσα της προσπαθούσε να ανασάνει, και τα παλιά δεν την άφηναν.
Ένα βράδυ μίλησε με τη φίλη της που θαύμαζε, η οποία εργαζόταν σε μία άλλη πολυεθνική.
“ Πως τα καταφέρνεις και μιλάς χωρίς να φοβάσαι?” τη ρώτησε.
“ Δεν φοβάμαι λιγότερο”της είπε η Αννα. Απλώς κουράστηκα να φοβάμαι μόνη μου”
Η Γιώτα ένιωσε για πρώτη φορά πως δεν είναι η μόνη. Πώς κι άλλες γυναίκες φοβούνται να φανούν “πολύ”.
Πολύ συναισθηματικές, πολύ δυναμικές, πολύ “κάτι”.
Και κάπως έτσι....
Σήκωσε το χέρι της σε μια σύσκεψη. Είπε, “δεν προλαβαίνω”, χωρίς να προσθέσει “συγνώμη”. Όταν συνάδελφός της πήρε τα εύσημα για μια ιδέα της, απάντησε ευγενικά αλλά ξεκάθαρα :
“Χαίρομαι που σου άρεσε η πρότασή μου”.
Δε φώναζε.
Δεν απαιτούσε.
Απλώς ....ήταν παρούσα.
Επέτρεπε στον εαυτό της να υπάρχει στο χώρο.
Χρειάστηκαν μήνες. Κάποιες φορές ένιωσε μόνη. Άλλες τη στήριξαν άτομα που δεν περίμενε.
Σιγά σιγά άρχισε να φαίνεται.
Να την ακούν.
Να την υπολογίζουν.
Χρειάστηκε χρόνος...
Η Γιώτα καθόταν στο ίδιο γραφείο. Αλλά δεν ήταν πλέον το ίδιο κορίτσι. Εγινε μια γυναίκα που ήξερε τις δυνάμεις της , που αναγνώριζε τις ικανότητές της και δεν φοβόταν να ζητήσει. Δεν άλλαξε η Γιώτα. Απλώς σταμάτησε να συρρικνώνεται για να χωρέσει σε χώρους που δεν φτιάχτηκαν για εκείνη.
Όταν της είπαν : “ Έχεις αλλάξει “, χαμογέλασε.
Αυτή απάντησε : “Ήμουν πάντα αυτή. Απλώς τώρα δεν χρειάζεται να ζητάω συγνώμη γι'αυτό”.